O IMPRESIONISMO O IMPRESIONISMO IMPRESIONISMO O O IMPRESIONISMO

Ao longo do derradeiro terzo do século XIX, desenrrólase un novo tipo de pintura que supón unha ruptura coa arte tradicional, esencialmente academista. Nace o IMPRESIONISMO Los nenúfares (Monet)

Claude Monet foi un dos principais pintores do Impresionismo. Nenúfares (Monet)

Monet estaba fascinado polos destellos da auga, a néboa que se levanta lentamente pola mañá temprano e os pequenos botes que flotan sen heroísmo algún sobre a titilante superficie do mar. Monet ofrécenos unha imaxe do mar íntima e familiar. Atraíalle especialmente o xogo da luz sobre o agua e traballou intensamente para atopar unha técnica capaz de conseguir este efecto en pintura. E neste cadro Monet logrou comunicar admirablemente a desdibuxada aparición do alba abríndose paso sobre o mar. Soleil levant (Monet)

Destaca nesta obra a solta pincelada de Monet, así como a incontable cantidad de cores que usou para este atardecer. Puesta de sol en Etretat (Monet)

Esta pintura pertence a unha serie de vistas do Támesis (Londres) que Monet realizou entre 1899 y 1901, dende os xardíns do Victoria Embankment. Tamén, ao fondo poden vislumbrarse os edificios do parlamento. O seu obxectivo era captar a luz filtrada a través da bruma invernal, e parece que o conseguiu. El puente de Charing Cross (1899)

Este cadro tenta representar o desxeo do río Sena tralas grandes xeadas do inverno de 1879, xusto no momento en que o xeo quebra en pedazos e a corrente arrástraos río abaixo. El deshielo en Vetheuil (Monet)

Monet pintou varias series (cadros que, tendo o mesmo obxeto, diferían entre sí por mostrarlo con distintas condicións de iluminación, representándoos en diversos estados). A serie sobre a estación de Saint-Lazare en París es la primera delas. Monet mostrou sete variacións sobre este tema na exposición dos impresionistas de 1877. La estación de Saint-Lazare (1877)

La rue Montorgueil(Monet) Este cadro representa a festa de clausura da Exposición Universal. As cores son os da Francia moderna, e o cadro ofrece unha visión dunha paisaxe urbán dende unha fiestra. A técnica impresionista, coas múltiples pinceladas de cores, suxire a animación da muchedume e as bandeiras flotando ao vento.

Manet convértese no fío conductor na hª deste movemento personificando as súas riquezas e contradecindo, e converténdose no referente para un novo grupo de artistas. Atopou a inspiración nunha viaxe a España onde descubriu a Velázquez a quen califica como “o pintor máis grande que xamáis haia existido. Madame Manet al piano (Manet)

En 1866 pinta o Pífano, inspirado no retrato do bufón de Pablo de Valladolid, unha das obras de Velazquez que máis impresionou a Manet. El Pífano (Manet) Velázquez, Pablo de Valladolid (1635)

Manet pintou un cadro moi parecido a este ( a dama do abanico), no que o abanico e o xogo de miradas de ambolos dous son moi parecidos. Angelina (Manet) La dama del abanico (Velázquez)

A influencia da pintura barroca exténdese a outros artistas que desenrrolan unha pintura de gran delicadeza e coidadas composicións. Carlous-Duran evidencia de novo a influencia de Velázquez na súa obra a dama do guante. La dama del guante (Carlous-Duran)

James Whistler, na súa obra Arranxos en gris e negro nº1, mantense nesta linea de influenza velazqueña. A psicoloxía do rostro destaca sobre o rigor da composición e a austeridad cromática da obra. Arreglos en gris y negro nº 1 (James Whistler)

Configuran a Escola de Batignolles. Como reacción contra o academicismo do Salón, un grupo de xoves artistas plantea un novo tipo de pintura basada no realismo e tomando a Manet como referencia. Configuran a Escola de Batignolles. Un taller en los Batignolles (1870)

O taller de Fréderic Bazille convírtese no núcleo deste grupo de artistas. Todos eles reuniranse no amplio estudo de Bazille para compartir os seus ideais artísticos. A unidade queda patente nos retratos que realizan uns aos outros como neste caso Bazille retrata a Renoir e este pola súa parte retrata a Bazille. Fréderic Bazille (Rénoir) El taller de Bazille

El nacimiento de venus (Bouguereau) Representa un tema clásico, cunha pincelada de fractura acabada. Emplea unha composición moi traballada, mostra á diosa no centro da escea mentras que o resto das figuras distribúense ao redor compensadamente.

Rematou! Noelia Parente Campos e Sabela Astray Rodríguez Presentación feita por: Noelia Parente Campos e Sabela Astray Rodríguez Clase: 4º E.S.O.-B Claro de luna en Bologne