Historia dunha castaña

A castaña vivía tranquila no seu ourizo no curuto do castiñeiro, escoitando os paxaros, as historias que traía o vento e as ensinanzas da árbore que a criaba. Pero aburríase naquel escuro. Era curiosa e quería ver.

E para ver tiña que abrir o ourizo no que estaba pechada. Pero como? E tivo unha idea: facer forza! Colleu aire. Fixo canta forza tiña contra as paredes… e, non sen tempo, conseguíuno. No bico do ourizo fúixose unha pequena regaña pola que entrou a luz e puido ver o ceo e as follas arroladas polo vento.

Conseguira un triunfo, pero non era abondo Conseguira un triunfo, pero non era abondo. Volveu empuxar e a regaña fíxose máis grande: xa entraba a calor do sol, xa se vían os paxaros e ata, de reollo, alá en baixo, o chan.

Pero non lle era suficiente, empurrou un pouco máis e, de súpeto, veuse no aire, e dando tombos entre ponlas e follas, foi parar ao chan.

Non lle doeu tanto o golpe, que non foi pequeno, como darse conta do que lle acababa de pasar. Estaba exposta aos perigos do mundo. Xa non tiña a protección do ourizo nin da altura. E empezou a pensar no seu futuro: levaría un paxaro no peteiro?... comería un rato?... un xabarín?…

o tempo pasaba amodiño e medraba o medo, mentras, a castaña, tentaba adiviñar canto tardaría o futuro en facerse realidade; cando, de repente, sentiu que a erguían no aire e logo todo se fixo escuro.

¡O futuro xa era presente. cal sería o final ¡O futuro xa era presente!. cal sería o final? sería rillada polo esquío que a agochara? iría polo mundo metida nun saco? para ser cocida, asada, ou convertida en calquera das cousas que se fan coas castañas, ou plantaríana para que fora unha árbore.

Logo dun anaco, decatouse de que non sentira nada extraño, só calor e escuridade , pero nada máis. Polo momento ningún dos terribles acasos se fixera realidade. O que non deixaba de ser unha grande sorte. Pero que lle pasara entonces?

Pois pasara que unha nena que paseaba polo souto descubrira brilando entre a herba “¡A primeira castaña do ano!”. Despois de collela, pensou en partila e rillala mentras continuaba o seu paseo, pero logo, volveuna mirar e meteuna no peto para ensinarlla, ao día seguinte, aos seus compañeiros da escola.

Pola mañán a castaña foi vista e admirada por todos os nenos e nenas da clase e, sen saber de quen foi a idea, acordaron plantala nunha maceta.

Tiveron a pacencia suficiente para regala con mimo e agardar ata que no medio da terra abrollou un gromo e nel, uns días máis tarde, a primeira folla, e logo a seguinte,

e outra, e outras… e o pequeno castiñeiro sigueu a medrar ata que o espacio do cacharro xa lle era insuficiente.

Undía transplantárono ao monte

onde co paso dos anos, e libre do lume e das enfermidades, se converteu nun rexo castiñeiro no que cada verán brilan ao sol os ourizos, que gardan castañas que escoitan a voz dos paxaros e do vento, e ulen o mundo, e aprenden moreas de historias

como esta que me contou unha castaña que atopei o outro día á que metín no peto e levei a escola e logo plantamos nun cacharro que estamos a regar con mimo.

fin