AS ETAPAS DE PAULO COELHO

Sempre é preciso saber cándo remata unha etapa da vida. Se insistes en permanecer nela máis alá do tempo necesario, entón perderás a ledicia e o sentido do resto. Pechando círculos, ou pechando portas, ou pechando capítulos. Como queiras chamalo, o importante é poder pechalos, deixar ir intres da vida que se van clausurando.

¿Remataches co teu traballo. , ¿Rematou a relación ¿Remataches co teu traballo?, ¿Rematou a relación?, ¿Xa non vives máis nesa casa?, ¿Debes ir de viaxe?, ¿A amizade rematou?...

Podes pasar moito tempo do teu presente "revolcándote" nos porqués, en volver a pasar a cassette e tratar de entender por qué sucedeu tal o cal feito...

O desgaste vai ser infinito, porque na vida ti, eu, o teu amigo, os teus fillos, as túas irmás, todos e todas, estamos abocados a ir pechando capítulos, a pasar páxina, a rematar con etapas, ou con intres da vida e seguir adiante.

Non podemos estar no presente, revivindo o pasado Non podemos estar no presente, revivindo o pasado. Nin siquiera preguntándonos o por qué. Oo que sucedeu, sucedeu, e hai que soltar, hai que desprenderse. Non podemos ser criaturas eternamente, nin adolescentes tardíos, nin empregados de empresas inexistentes, nin ter vínculos con quén non quere estar vinculado a nós.

¡Non, os feitos pasan e hai que deixalos ir! Por iso ás veces é tan importante destruir recordos, regalar agasallos, cambiar de casa, resolver asuntos pendentes: documentos por tirar, libros por vender ou regalar... Os cambios externos poden simbolizar procesos interiores de superación. Deixar ir, soltar, desprenderse. Na vida ninguén xoga coas cartas xa marcadas e hai que aprender a perder e a gañar. Hai que deixar ir, hai que pasar páxina, hai que vivir só co que temos no presente. O pasado xa pasou e non volverá.

No esperes que che devuelvan, non esperes que te recoñezan, non esperes que algunha vez se decaten de quén és ti. Solta o resentimento, o acender "o teu televisor persoal" para darche e darlle ao asunto, o único que consegue es danarte mentalmente, envenenarte, amargarte...

A vida está cara adiante, nunca cara atrás A vida está cara adiante, nunca cara atrás. Porque se ti andas pola vida deixando "portas abertas", por se acaso, nunca poderás desprenderte nin vivir o de hoxe con satisfacción. Noivazgos o amizades que non clausuran, posibilidades de "regresar" (a qué?), necesidade de aclaracións, verbas que non se dixeron, silencios que te invadiron... ¡Se podes enfrontalos xa e agora, faino!, se non, déixao ir, pecha esos capítulos. ¡Dite a ti mesmo que non, que non volve!

Pero non por orgullo nin soberbia, senón porque xa non encaixas alí, nese lugar, nese corazón, nesa habitación, nesa casa, nese escritorio, nese traballo. Ti xa non és o mesmo que marchou, hai dous días, hai tres meses, hai un ano, polo tanto, non hai nada a qué volver. Pecha a porta, pasa páxina, pecha o círculo. Nin ti serás o mesmo, nin o entorno ao que regresas será igual, porque na vida nada queda quieto, nada é estático.

É saúde mental, amor por ti mesmo, desprender o que xa non está na túa vida. Lembra que nada nin ninguén é indispensable. Nin unha persoa, nin un lugar, nin un traballo, nada é vital para vivir porque: cando viñeches a este mundo 'chegaches' sen ese adhesivo, polo tanto é "costume" vivir pegado a él, e é un traballo persoal aprender a vivir sen él, sen o adhesivo humano ou físico que hoxe che doe deixar ir. É un proceso de aprender a desprenderse e, humanamente pódese lograr porque, repítoche, ¡nada nin ninguén de nós é indispensable! Só é costume, apego, necesidade.

Pero .... pecha, clausura, limpia, tira, oxigena, despréndete, sacude, solta. Hai tantas palabras para significar saúde mental e cualquera que sexa a que escollas, axudarache definitivamente a seguir cara adiante con tranquilidade. ¡Esa é a vida! Paulo Coelho Paulo Coelho.