A DIXESTIÓN EN VERTEBRADOS

Presentación del tema: "A DIXESTIÓN EN VERTEBRADOS"— Transcripción de la presentación:

1 A DIXESTIÓN EN VERTEBRADOS

2 O aparato dixestivo de vertebrados é o máis evolucionado do reino animal.
Presenta un tubo dixestivo con rexións moi especializadas e conta con diversas glándulas anexas.

3 Procesos que se realizan no aparato dixestivo: a dixestión require 2 tipos de tratamento do alimento: Tratamento mecánico: supón a fragmentación do alimento e movemento do bolo alimenticio a través do tubo dixestivo, grazas a procesos bucais e contraccións da musculatura do tubo dixestivo denominadas contraccións peristálticas. Tratamento químico: produce a hidrólise das macromoléculas do alimento polos enzimas dos zumes dixestivos e da bile. Con este tratamento químico se liberan moléculas de pequeño tamaño (nutrintes), que poden atravesar a parede dixestiva (absorción) e incorporarse ao medio interno, para ser distribuidas polo sangue aos diferentes tecidos.

4 Partes do tubo dixestivo
A BOCA Na boca se fragmenta o alimento e se inicia a dixestión química dos hidratos de carbono, grazas aos enzimas da saliva (amilases). As glándulas salivares son: as parótidas, as submaxilares e as sublinguais. A fragmentación do alimento: Nos animais con dentes ou estruturas análogas, o alimento é triturado mecánicamente mediante a mastigación. A dentición é característica de cada especie e está adaptada ao tipo de alimentación

5 A dixestión química e a lubricación do alimento :
A saliva se mestura co alimento e inicia a dixestión química dos hidratos de carbono. A saliva é unha solución acuosa composta de auga e proteínas (ptialina hidroliza almidón e glicóxeno / mucinalubrica a mucosa bucal). Unha vez troceado e lubricado o alimento se transforma no BOLO ALIMENTICIO. A saliva, ademáis da súa función dixestiva, lubrica o bolo e favorece a deglutición. A deglutición: É a fase na que o bolo pasa da boca ao esófago. 1º: o bolo é impulsado cara á farinxe pola lingua, de forma voluntaria. 2º: o bolo pasa ao esófago e se despraza por él impulsado polas contraccións peristálticas.

6 O ESÓFAGO Estrutura: é un tubo que comunica a boca co estómago. Funcións: Continúa o tratamento mecánico do alimento e a súa dixestión química (lévaa a cabo a saliva contida no bolo) Segrega substancias mucoides que lubrican o bolo e evitan a abrasión das súas paredes. O ESTÓMAGO Estrutura: é unha porción dilatada do tubo dixestivo, situada entre o esófago e o intestino. É un saco muscular, cunha estrutura típica na que se localizan 3 zonas: fondo, corpo e antro pilórico. Funcións: Almacena a comida Regula o paso da comida ao intestino Realiza parte da dixestión. Absorción de auga, ións e certas substancias como a aspirina e o etanol

7 O quimo e as secrecións gástricas
Quimo: masa semilíquida resultante dos movementos aos que está sometido o alimento dende que se inxire ata que chega ao estómago, onde é mesturado cos zumes gástricos. Secrecións gástricas: son secrecións segregadas polas glándulas das paredes de revestimento do estómago. Están formadas por: Auga Mucina: función protectora Pepsinóxeno: precursor da pepsina, enzima que degrada as proteínas a péptidos Renina: actúa sobre as proteínas do leite Ácido clorhídrico: mantén o pH ácido para que funcionen os enzimas e ten ademáis acción bactericida.

8 Partes do estómago

9 O INTESTINO DELGADO Estrutura: divídese en 3 partes (duodeno, xexuno e íleo) e representa a porción máis longa do tubo dixestivo. A súa lonxitude varía co tipo de alimentación (longo nos herbívoros e máis curto nos carnívoros) Funcións: Realiza a maior parte da dixestión química e da absorción de nutrintes Para isto: as secrecións vertidas polo páncreas, fígado e glándulas intestinais teñen que mesturarse co quimo, transformando éste nunha substancia denominada quilo O quilo está formado por auga, sales minerais, monosacáridos, aa, etc. que serán absorbidos pola mucosa intestinal para ser incorporados ao aparato circulatorio.

10 Glándulas intestinais: segregan o zume intestinal
Glándulas intestinais: segregan o zume intestinal. Producen un mucus que protexe ao intestino. Segregan tamén enzimas dixestivas, como a enteroquinasa, que activa o tripsinóxeno (precursor da tripsina, que transforma oligoéptidos en aa). Fígado: glándula que fabrica e segrega a bile, que se almacena na vesícula biliar. Cando é necesaria para o proceso dixestivo, a bile é vertida ao intestino e contribúe á dixestión de lípidos, emulsionando as graxas. Páncreas: é unha glándula mixta que segrega hoemonas, como a insulina e o glicagón e o zume pancreático. Os enzimas máis importantes do zume pancreático son: Amilases  hidrolizan o almidón Lipases  transforman as graxas en ácidos graxos e glicerina Tripsina  continúa a dixestión das proteínas a aa.

11 TRANSFORMACIÓN DO ALIMENTO NO TUBO DIXESTIVO ATA O INTESTINO DELGADO
BOLO ALIMENTICIO (saliva) QUIMO (alimento batido + zumes gástricos) QUILO (auga, sales, aa) COMIDA BOCA + ESÓFAGO INTESTINO DELGADO ESTÓMAGO

12 O INTESTINO GROSO Estrutura: é a parte terminal do tubo dixestivo. Divídese en 3 partes: Cego: porción inicial do intestino groso Colon: continuación do cego Recto : porción terminal do intestino groso. Regula a saída ao exterior das feces fecais a través do ano. Funcións: Absorción de ións e auga, proceso que orixina as feces fecais, constituidas polos restos da dixestión.

13 A absorción intestinal
Absorción: proceso polo cal os produtos obtidos na dixestión atravesan a parede intestinal e pasan ao aparato circulatorio. Adaptacións do intestino para a absorción: Incremento da lonxitude do tubo aparición de múltiples pregamentos, entre os que destacan as vilosidades intestinais (proxeccións cara o interior do tubo con finísimas prolongacións denominadas microvilosidades Algúns animais presentan repregamentos, como os cegos intestinais dos peixes

14 Cómo se realiza a absorción:
No intestino delgado: a maioría dos nutrintes orgánicos son absorbidos por transporte activo. Algunhas substancias, como a auga, difúndense directamente ao capilar da vilosidade intestinal. Outras son absorbidas por difusión. No intestino groso: continúase a absorción de ións e auga, e se forman as feces fecais. Este tramo do intestino contén bacterias simbiontes, que descompoñen os alimentos non dixeridos nin absorbidos no intestino delgado Regulación das secrecións intestinais: Zume intestinal: a presenza de alimento no duodeno induce a síntese de secretina (hormona que desencadea a produción do zume intestinal) Zume pancreático: a presenza de alimento na boca produce un sinal nervioso que induce a síntese pancreática Secreción biliar: a chegada das graxas ao intestino provoca a síntese de proteínas que favorecen a secreción biliar.

15 Polisacáridos disacáridos
ZUME DIXESTIVO LUGAR DE ELABORACIÓN VERTIDO ENZIMAS ACCIÓN Saliva Glándulas salivares Boca Ptialina Polisacáridos disacáridos Zumes Gástricos Paredes do estómago (glándulas gástricas) Estómago Pepsina Renina Proteínas  polipéptidos Proteínas do leite Zume intestinal Glándulas intestinais Intestino delgado Enteroquinasa Activa o tripsinóxeno (precursor da Tripsina) Oligopéptidos  aa Bile Vesícula biliar (fígado) --- Contribúe á dixestión dos lípidos (emulsiona graxas) Zume pancreático Páncreas Amilasa Lipasa Tripsina Graxas  ácidos graxos e glicerina Dixestión de proteínas:Oligopéptidos  aa