¿REALIDAD HISTÓRICA O FICCIÓN LITERARIA?. ¿REALIDAD HISTÓRICA O FICCIÓN LITERARIA?

Slides:



Advertisements
Presentaciones similares
El Romancero Viejo.
Advertisements

POEMA DEL MÍO CID. La literatura medieval El mester de juglaría.
AP Spanish Literature and Culture
La literatura medieval
LA ÉPICA MEDIEVAL EUROPA ESPAÑA.
La Literatura Medieval
EDAD MEDIA SIGLOS XIII Y XIV
LITERATURA ESPAÑOLA DE LA EDAD MEDIA
Romance del Conde Arnaldos
POEMA DEL MIO CID.
POEMA DEL MÍO CID. La literatura medieval El mester de juglaría.
LEYENDAS HISPÁNICAS: AUTORA: Claudia Manzanares Otón CLASE: 1ºC.
UNIDAD 1 LA LITERATURA MEDIEVAL.
La métrica española.
Los Amigos. Julio Cortázar
LA NARRATIVA MEDIEVAL EN VERSO
Género Narrativo 5° básico Colegio de los Sagrados Corazones
ROMANCES.
LITERATURA MEDIEVAL Paloma Alonso.
Volveran las oscuras golondrinas
La épica (SIGLO XII-XIII) MESTER DE JUGLARÍA Cantar de Mío Cid
EL CANTAR DEL MÍO CID.
Academia: Arte Tema: Barroco
Romance Melisenda insomne
ACTIVIDADES DE MÉTRICA
La épica medieval y el mester de juglaría
GLORIA FUERTES NACIó EN MADRID
La obra se conserva en un manuscrito de la Biblioteca Nacional copiado en el siglo XIV.
PRIMER AÑO MEDIO COLEGIO EL ALBA 2014
La literatura de la Edad Media en España. Al principio Al principio de la Edad Media la mayoría de lo que se escribía era en latín Poco a poco fue evolucionando.
Cantar del Mio Cid.
Cantar de Mío Cid. CANTAR DE MÍO CID CANTAR DE MÍO CID Se basa libremente en la parte final de la vida de Rodrigo Díaz de Vivar, desde que inicia su.
Cantar de mío Cid. texto castellano más antiguo manuscrito de Per Abbat 1207manuscrito de Per Abbat 1207 mester de juglaría: –oralidad variantes fórmulas.
HECHO POR: Tamara García Calvo
“El Cantar de Mio Cid” Poema épico
La literatura Medieval
EL ROMANCERO EL MESTER DE CLERECÍA
EDAD MEDIA Abarca un extenso periodo de tiempo comprendido entre el siglo V y el XV.
Cantar de Mio Cid.
EL NACIMIENTO DE UNA IDENTIDAD
El cantar del Mio Cid.
El mío Cid.
Pedro Dyakun 3ªD EL CANTAR DE MÍO CID.
LA NARRATIVA DIDÁCTICA MEDIEVAL
Poema de Mio Cid.
El Mío Cid.

Mío Cid Poema del Mío Cid.
Poema del Mío Cid.
EL CANTAR DE MÍO CID.
LA LITERATURA MEDIEVAL
EL MIO CID.
Juglares, cantares de gesta (Poema del mío Cid)
El mester de juglaría y Mío Cid
El Cid en la ficción El Cantar del Mio Cid.
Los cantares de gesta Eran narraciones en verso protagonizadas por caballeros medievales convertidos en héroes. Por lo tanto son POEMAS ÉPICOS. Poemas.
Origen: Cantares de Gesta “Cantar de Mio Cid”
Ana Benaque Valle IES.Avempace 22 de Octubre de ºB.
La épica y el teatro medievales
El Cid.
Poema de Mio Cid.
La leyenda del Cid.
El Cid entra en Burgos: estructura
EDAD MEDIA Siglos V-XV - La caída del Imperio Romano de Occidente (476) - La toma de Constantinopla por los turcos (1453)
CASTELLANO En España se hablan 13 lenguas vernáculas; el idioma oficial en toda España es el castellano o español. Un 35% de los hablantes son bilingües,
1. Datos básicos:  Extensión: 4000 versos  Cronología: 1200  Autor: anónimo.
¿Qué es un héroe? Escribe algunas oraciones para describir un héroe o una heroína en tu vida. Puedes escribir de una persona conocida o alguien en tu vida.
LOS CANTARES DE GESTA EL CANTAR DE MIO CID El Cantar de Mio Cid.
Tema 8. LITERATURA MEDIEVAL. Épica: Mester de juglaría
La épica medieval y el mester de juglaría
Transcripción de la presentación:

¿REALIDAD HISTÓRICA O FICCIÓN LITERARIA?

Es una obra más de arte y de ficción que de autenticidad histórica. ¿EXISTIÓ EL CID? (1043-1099 aprox.) ¿ES “EL CANTAR DE MIO CID” UN ESCRITO HISTÓRICO? Es una obra más de arte y de ficción que de autenticidad histórica. .

AUTOR FECHA DE COMPOSICIÓN MÉTRICA ESTRUCTURA ESTILO TEMAS .

DIFERENTES HIPÓTESIS SOBRE SU AUTORÍA : Uno de San Esteban de Gormaz AUTOR – AUTOR – AUTOR DIFERENTES HIPÓTESIS SOBRE SU AUTORÍA : DOS JUGLARES Uno de San Esteban de Gormaz Otro de Medinaceli - UN ÚNICO AUTOR

AUTOR: D I F E R E N T E S V E R S I O N E S DOS JUGLARES: El texto fue escrito hacia 1140 por dos juglares. Al primero correspondería el Cantar del destierro y parte del Cantar de las bodas. Este poeta relata los acontecimientos más verídicos. El segundo añadió los episodios más fantasiosos y novelescos.

AUTOR: D I F E R E N T E S V E R S I O N E S UN ÚNICO AUTOR UN POETA CULTO O UN JURISTA, QUIEN HABRÍA COMPUESTO SU OBRA A FINALES DEL XII O PRINCIPIOS DEL XIII, Y LA HABRÍA CEDIDO A LOS JUGLARES.

AUTOR: D I F E R E N T E S V E R S I O N E S PER ABBAT AUNQUE ALGUNOS LO PROPONEN COMO VERDADERO ARTÍFICE, PARA LA MAYORÍA SERÍA UN MERO COPISTA .

MÉTRICA 3730 VERSOS, AUNQUE DESCONOCEMOS EL INICIO DEL POEMA, PUES FALTA EL PRIMER FOLIO DEL MANUSCRITO (UNOS 50 VERSOS APR. ) -EN LA PRIMERA HOJA EL POETA DARÍA TÍTULO A SU OBRA, LLAMÁNDOLA “CANTAR” O “GESTA”, PORQUE LA PALABRA “POEMA” NO APARECE HASTA EL RENACIMIENTO.

MÉTRICA -LOS VERSOS SE AGRUPAN EN “TIRADAS”. - EL CANTAR SE CARACTERIZA POR EL ANISOSILABISMO. -LOS VERSOS SE AGRUPAN EN “TIRADAS”. -LOS VERSOS SE COMPONEN DE DOS HEMISTIQUIOS Y ESTÁN DIVIDIDOS POR UNA CESURA. -LA RIMA ES ASONANTE.

ESTRUCTURA EL POEMA SE DISTRIBUYE EN TRES CANTARES 1. CANTAR DEL DESTIERRO 2. CANTAR DE LAS BODAS 3. CANTAR DE LA AFRENTA DE CORPES

ESTILO - USO DEL PLEONASMO Y ESTRUCTURAS BINARIAS - REALISMO - EMPLEO DEL EPÍTETO ÉPICO. - USO DEL PLEONASMO Y ESTRUCTURAS BINARIAS - APELACIONES AL PÚBLICO. - MAYOR DETENIMIENTO EN EL DISCURSO DE LOS PERSONAJES QUE EN EL DEL NARRADOR.

TEMAS TEMA PRINCIPAL: Pérdida y recuperación del honor del héroe. TEMAS SECUNDARIOS: - El amor familiar. - El deseo de poder y riquezas. - La lealtad, la justicia, la religiosidad...

DIFERENCIAS ÉPICA CASTELLANA Y EUROPEA ÉPICA GERMÁNICA Y FRANCESA Refiere hechos míticos Narra hechos históricos Sus protagonistas son personajes históricos Sus protagonistas son héroes fantásticos La acción se sitúa en escenarios mitológicos con todo tipo de seres extraordinarios La acción se sitúa en lugares conocidos

De los sos ojos tan fuertemientre llorando tornava la cabeça e estávalos catando, vio puertas abiertas e uços sin cañados, alcándaras vazías, sin pielles e sin mantos e sin falcones e sin adtores mudados . Sospiró mio Çid, ca mucho avié grandes cuidados, fabló mio Çid bien e tan mesurado: —“Grado a ti, Señor, Padre que estás en alto, esto me an buelto mios enemigos malos”. Allí piensan de aguijar, allí sueltan las riendas, a la exida de Bivar ovieron la corneja diestra a la entrada de Burgos oviéronla siniestra. Meçió mio Çid los ombros e engrameó la tiesta: —“¡Albriçia, Álbar Fáñez, ca echados somos de tierra!”

Rima asonante De- los- sos- o-jos / / tan- fuer-te-mien-tre- llo-ran-do, 5 + 8 13 A Hemistiquio Cesura Hemistiquio Tor-na-ba- la- ca-be-ça // yes- tá-ba-los- ca-tan-do. 7 + 7 14 A Vio- puer-tas- a-bier-tas // eu-ços- sin- ca-ña-dos, 6 + 6 12 A Al-cán-da-ras- va-zí-as // sin- pie-lles- e- sin- man-tos 7 + 7 14 A E- sin- fal-co-nes // e- sin- ad-to-res- mu-da-dos. 5 + 8 13 A Sos-pi-ró- mi-o- Cid, // ca- mu-choha-bié- gran-des- cui-da-dos. 5 + 9 14 A Fa-bló- mi-o- Cid // bien- e- tan- me-su-ra-do: 5 + 7 12 A -“Gra-doa- ti,- Se-ñor- Pa-dre, // quees-tás- en- al-to! 7 + 5 12 A Es-to- mehan- vuel-to // mi-os- e-ne-mi-gos- ma-los” 5 + 8 13 A

En tierra de moros, prendiendo e ganando e durmiendo los días e las noches trasnochando, en ganar aquellas villas mio Çid duró tres años. A los de Valençia escarmentados los han, non osan fueras exir ni con él se ajuntar. Tajávanles las huertas e facíales grand mal, en cada uno de esos años mio Çid les tollió el pan. Mal se aquexan los de Valençia que non saben quest’far, de ninguna part que sea non les vinié pan; nin da conssejo padre a fijo nin fijo a padre, nin amigo a amigo nos pueden consolar. ¡Mala cueta es, señores, aver mengua de pan, fijos e mugieres verlos murir de fanbre! [...] Por Aragón e por Navarra el Çid pregón mandó echar, a tierras de Castiella enbió sus mensajes: quien quiere perder cueta e venir a ritad, viniesse a Mio Çid, que á sabor de cavalgar, çercar quiere a Valençia pora cristianos la dar: —“Quien quiere ir comigo çercar a Valençia, todos vengan de grado, ninguno no ha premia, tres días le speraré en el Canal de Çelfa”. Esto dixo Mio Cid, el que en buen hora nasco.

Espuelas tienen calçadas los malos traydores Espuelas tienen calçadas los malos traydores. En mano prenden las çinchas fuertes e duradores. Quando esto vieron las duennas, fablaua donna Sol: —“Por Dios uos rogamos, don Diego e don Fernando, dos espadas tenedes fuertes e taiadores: Al vna dizen Colada e al otra Tizon: Cortandos las cabeças, martires seremos nos” [...]. Lo que ruegan las dueñas non les ha ningún pro. Essora les comiençan a dar los ynfantes de Carrion, Con las çinchas corredizas maianlas tan sin sabor. Con las espuelas agudas, don ellas an mal sabor, ronpien las camisas e las carnes a ellas amas a dos; linpia salié la sangre sobre los çiclatones. Ya lo sienten ellas en los sos coraçones. Qual ventura serié esta, si ploguiesse al Criador, que assomasse essora el Çid Campeador! Tanto las maiaron que sin cosimente son: Sangrientas en las camisas e todos los ciclatones. Canssados son de ferir ellos amos a dos, Ensayandos amos qual dará meiores colpes. Hya non pueden fablar don Eluira e donna Sol. Por muertas las dexaron en el robredo de Corpes.

FIN