Me papà me dixéa che ‘sti ani ła vita no dava gran sodisfasion se tirava el caréto a fadiga, se dovéa crésare e darse da far e che un dì el se ga sentìo grando cuando - ancora putin - xe sta bon vardar sóra ła toła alsàndose in pónta de pie...
Xe pasà dei bei ani da ałora e col tenpo me pare ‘l se ga maridà, xe rivà tanti fiołi, na grosa sgnarada de tóxi da tirar su. Me ricordo ‘na gran tavołada, e ła séna in beła ałegrìa, e finìo de magnare se ‘ndava su in leto a dormir. Dopo póco el rivava da nóvo, par portarne ła benedision... ma par no’ disturbar el pasava in pónta de pie.
De łe volte ła note i ciamava se qualchedun se sentìa póco ben: “un toxeto ga małe ła pansa”, “un poro vecioto no’ tira pì el fià” El partìa co ła łuna in siłensio, co sapiensa faxéa el só mestier ; po’ el tornava faxendo łe scałe in pónta de pie …
A ła fin dei só ani segnài da tante fadighe e tante emosion xe rivà anca par łu el momento che vede el tramonto farse visin. Finché un dì come el gavéa vivesto, sensa ciaso e confuxion ga łasà el só posto nel mondo in pónta de pie.
E par cuei che come me pare se ga dà da fare par trasformar questa tera selvàdega e crua in un paéxe da tuti invidià, e par cuei che 'vanti de naltri, co lavóro, corajo e suor, con un ocio a ciéxa e faméja ne ga slevà su....
Par ‘sti eroi che sui łibri de storia no catarà posto né ancuó né doman par ‘sti òmeni che gnanca un grasie ne ła só vita ga mai domandà mi vorìa che almanco ‘na volta, co rispeto e co devosion... mi vorìa che tuti, in siłensio …
Dedicato a Leonello Brunelli Medico condotto