La descarga está en progreso. Por favor, espere

La descarga está en progreso. Por favor, espere

El mundose vuelvepoeta Asomaba a sus ojos una lágrima y a mi labio una frase de perdón; habló el orgullo y se enjugó su llanto, y la frase en mis labios.

Presentaciones similares


Presentación del tema: "El mundose vuelvepoeta Asomaba a sus ojos una lágrima y a mi labio una frase de perdón; habló el orgullo y se enjugó su llanto, y la frase en mis labios."— Transcripción de la presentación:

1

2

3 El mundose vuelvepoeta

4 Asomaba a sus ojos una lágrima y a mi labio una frase de perdón; habló el orgullo y se enjugó su llanto, y la frase en mis labios expiró.

5

6

7

8

9

10

11 P O E T A S ESPAÑOIS DÍA MUNDIAL DA POESÍA DÍA MUNDIAL DA POESÍA 21 de marzo DÍA MUNDIAL DA POESÍA DÍA MUNDIAL DA POESÍA 21 de marzo

12 Antonio Machado Ruiz Antonio Machado Ruiz (Sevilla, 1875 - Francia, 1939). Este poeta sevillano deixou un gran legado dentro do Modernismo español e formou parte da denominada Xeración do 98, sendo elixido membro de número da Real Academia Española. A un olmo viejo A un olmo viejo Al olmo viejo, hendido por el rayo y en su mitad podrido, con las lluvias de abril y el sol de mayo algunas hojas verdes le han salido. ¡El olmo centenario en la colina que lame el Duero! Un musgo amarillento le mancha la corteza blanquecina al tronco carcomido y polvoriento. No será, cual los álamos cantores que guardan el camino y la ribera, habitado de pardos ruiseñores. Ejército de hormigas en hilera va trepando por él, y en sus entrañas urden sus telas grises las arañas. Antes que te derribe, olmo del Duero, con su hacha el leñador, y el carpintero te convierta en melena de campana, lanza de carro o yugo de carreta; antes que rojo en el hogar, mañana, ardas, de alguna mísera caseta, al borde de un camino; antes que te descuaje un torbellino y tronche el soplo de las sierras blancas; antes que el río hasta la mar te empuje por valles y barrancas, olmo, quiero anotar en mi cartera la gracia de tu rama verdecida. Mi corazón espera también, hacia la luz y hacia la vida, otro milagro de la primavera Soria. 1912 A un olmo viejo A un olmo viejo Al olmo viejo, hendido por el rayo y en su mitad podrido, con las lluvias de abril y el sol de mayo algunas hojas verdes le han salido. ¡El olmo centenario en la colina que lame el Duero! Un musgo amarillento le mancha la corteza blanquecina al tronco carcomido y polvoriento. No será, cual los álamos cantores que guardan el camino y la ribera, habitado de pardos ruiseñores. Ejército de hormigas en hilera va trepando por él, y en sus entrañas urden sus telas grises las arañas. Antes que te derribe, olmo del Duero, con su hacha el leñador, y el carpintero te convierta en melena de campana, lanza de carro o yugo de carreta; antes que rojo en el hogar, mañana, ardas, de alguna mísera caseta, al borde de un camino; antes que te descuaje un torbellino y tronche el soplo de las sierras blancas; antes que el río hasta la mar te empuje por valles y barrancas, olmo, quiero anotar en mi cartera la gracia de tu rama verdecida. Mi corazón espera también, hacia la luz y hacia la vida, otro milagro de la primavera Soria. 1912

13 Gustavo Adolfo Bécquer Gustavo Adolfo Bécquer (Sevilla, 17 de febreiro de 1836 - Madrid, 22 de decembro de 1870) Poeta e narrador pertencente ao movemento do Romanticismo, aínda que escribiu nunha etapa literaria pertencente ao Realismo. Por ser un romántico tardío, foi asociado igualmente co movemento Postromántico. Volverán las oscuras golondrinas Volverán las oscuras golondrinas en tu balcón sus nidos a colgar, y, otra vez, con el ala a sus cristales jugando llamarán; pero aquéllas que el vuelo refrenaban tu hermosura y mi dicha al contemplar, aquéllas que aprendieron nuestros nombres... ésas... ¡no volverán! Volverán las tupidas madreselvas de tu jardín las tapias a escalar, y otra vez a la tarde, aun más hermosas, sus flores se abrirán; pero aquéllas, cuajadas de rocío, cuyas gotas mirábamos temblar y caer, como lágrimas del día... ésas... ¡no volverán! Volverán del amor en tus oídos las palabras ardientes a sonar; tu corazón, de su profundo sueño tal vez despertará; pero mudo y absorto y de rodillas, como se adora a Dios ante su altar, como yo te he querido..., desengáñate: ¡así no te querrán! Rima XXI Rima XXI —¿Qué es poesía? —dices, mientras clavas en mi pupila tu pupila azul—; ¿Qué es poesía...? ¿Y tú me lo preguntas? ¡Poesía... eres tú! Volverán las oscuras golondrinas Volverán las oscuras golondrinas en tu balcón sus nidos a colgar, y, otra vez, con el ala a sus cristales jugando llamarán; pero aquéllas que el vuelo refrenaban tu hermosura y mi dicha al contemplar, aquéllas que aprendieron nuestros nombres... ésas... ¡no volverán! Volverán las tupidas madreselvas de tu jardín las tapias a escalar, y otra vez a la tarde, aun más hermosas, sus flores se abrirán; pero aquéllas, cuajadas de rocío, cuyas gotas mirábamos temblar y caer, como lágrimas del día... ésas... ¡no volverán! Volverán del amor en tus oídos las palabras ardientes a sonar; tu corazón, de su profundo sueño tal vez despertará; pero mudo y absorto y de rodillas, como se adora a Dios ante su altar, como yo te he querido..., desengáñate: ¡así no te querrán! Rima XXI Rima XXI —¿Qué es poesía? —dices, mientras clavas en mi pupila tu pupila azul—; ¿Qué es poesía...? ¿Y tú me lo preguntas? ¡Poesía... eres tú!

14 MIGUEL HERNÁNDEZ MIGUEL HERNÁNDEZ (Orihuela, 30 de outubro de 1910 - Alicante, 28 de marzo de 1942) Poeta e dramaturgo de especial relevancia na literatura española do século XX. Aínda Que tradicionalmente se lle encadrou na xeración do 36, Miguel Hernández mantivo unha maior proximidade coa xeración anterior ata o punto de ser considerado por Dámaso Alonso como «xenial epígono da xeración do 27». Mar y río Agrios huertos, azules limonares, de frutos, si dorados, corredores; ¡tan distantes! que os sé si los vapores libertan siempre presos palomares. Ya va el río a regarle los azahares alrededor de sus alrededores, en menoscabo de la horticultura: ¡oh solución, presente al fin, futura! Agrios huertos, azules limonares, de frutos, si dorados, corredores; ¡tan distantes! que os sé si los vapores libertan siempre presos palomares. Ya va el río a regarle los azahares alrededor de sus alrededores, en menoscabo de la horticultura: ¡oh solución, presente al fin, futura! Mar y río Agrios huertos, azules limonares, de frutos, si dorados, corredores; ¡tan distantes! que os sé si los vapores libertan siempre presos palomares. Ya va el río a regarle los azahares alrededor de sus alrededores, en menoscabo de la horticultura: ¡oh solución, presente al fin, futura! Agrios huertos, azules limonares, de frutos, si dorados, corredores; ¡tan distantes! que os sé si los vapores libertan siempre presos palomares. Ya va el río a regarle los azahares alrededor de sus alrededores, en menoscabo de la horticultura: ¡oh solución, presente al fin, futura!

15 Rafael Alberti Merello Rafael Alberti Merello (O Porto de Santa María, Cádiz, 16 de decembro de 1902 - O Porto de Santa María, Cádiz, 28 de outubro de 1999) Escritor, especialmente recoñecido como poeta, membro da Xeración do 27. Está considerado un dos maiores literatos españois da chamada Idade de Prata da literatura española, conta no seu haber con numerosos premios e recoñecementos. LA PALOMA LA PALOMA Se equivocó la paloma se equivocaba. Por ir al norte, fue al sur creyó que el trigo era agua, se equivocaba. Creyó que el mar era el cielo que la noche, la mañana, se equivocaba, se equivocaba. Que las estrellas, rocío que la calor, la nevada, se equivocaba, se equivocaba. Que tu falda era tu blusa que tu corazón, su casa, se equivocaba, se equivocaba. Ella se durmió en la orilla, tú en la cumbre de una rama. Creyó que el mar era el cielo que la noche, la mañana se equivocaba, se equivocaba. Que las estrellas, rocío que la calor, la nevada, se equivocaba, se equivocaba. Que tu falda era tu blusa que tu corazón, su casa, se equivocaba, se equivocaba... LA PALOMA LA PALOMA Se equivocó la paloma se equivocaba. Por ir al norte, fue al sur creyó que el trigo era agua, se equivocaba. Creyó que el mar era el cielo que la noche, la mañana, se equivocaba, se equivocaba. Que las estrellas, rocío que la calor, la nevada, se equivocaba, se equivocaba. Que tu falda era tu blusa que tu corazón, su casa, se equivocaba, se equivocaba. Ella se durmió en la orilla, tú en la cumbre de una rama. Creyó que el mar era el cielo que la noche, la mañana se equivocaba, se equivocaba. Que las estrellas, rocío que la calor, la nevada, se equivocaba, se equivocaba. Que tu falda era tu blusa que tu corazón, su casa, se equivocaba, se equivocaba...

16 Luis de Góngora y Argote Córdoba, 11 de xullo de 1561 - Córdoba, 23 de maio de 1627) poeta e dramaturgo do Século de Ouro, máximo expoñente da corrente literaria coñecida como culteranismo ou gongorismo, cuxa obra será imitada, tanto no seu século coma nos séculos posteriores en Europa e América. Coma se se tratase dun clásico latino, as súas obras foron obxecto de esexese xa na súa mesma época. A Francisco de Quevedo Anacreonte español, no hay quien os tope, que no diga con mucha cortesía, que ya que vuestros pies son de elegía, que vuestras suavidades son de arrope. ¿No imitaréis al terenciano Lope, que al de Belerofonte cada día sobre zuecos de cómica poesía se calza espuelas, y le da un galope? Con cuidado especial vuestros antojos dicen que quieren traducir al griego, no habiéndolo mirado vuestros ojos. Prestádselos un rato a mi ojo ciego, porque a luz saque ciertos versos flojos, y entenderéis cualquier gregüesco luego. A Francisco de Quevedo Anacreonte español, no hay quien os tope, que no diga con mucha cortesía, que ya que vuestros pies son de elegía, que vuestras suavidades son de arrope. ¿No imitaréis al terenciano Lope, que al de Belerofonte cada día sobre zuecos de cómica poesía se calza espuelas, y le da un galope? Con cuidado especial vuestros antojos dicen que quieren traducir al griego, no habiéndolo mirado vuestros ojos. Prestádselos un rato a mi ojo ciego, porque a luz saque ciertos versos flojos, y entenderéis cualquier gregüesco luego.

17 Francisco Gómez de Quevedo Villegas Francisco Gómez de Quevedo Villegas (Madrid, 1580 - Villanueva de los Infantes, 1645) É un dos autores máis destacados da historia da literatura española e é especialmente coñecido pola súa obra poética, aínda que tamén escribiu obras narrativas e obras dramáticas. Ostentou os títulos de señor de La Torre de Juan Abad e cabaleiro da Orde de Santiago. Poderoso caballero es Don Dinero Poderoso caballero es Don Dinero (Fragmento) Madre, yo al oro me humillo, Él es mi amante y mi amado, Pues de puro enamorado De continuo anda amarillo. Que pues doblón o sencillo Hace todo cuanto quiero, Poderoso Caballero Es don Dinero. Nace en las Indias honrado, Donde el Mundo le acompaña; Viene a morir en España, Y es en Génova enterrado. Y pues quien le trae al lado Es hermoso, aunque sea fiero, Poderoso Caballero Es don Dinero. Es galán, y es como un oro, Tiene quebrado el color, Persona de gran valor, Tan Cristiano como Moro. Pues que da y quita el decoro Y quebranta cualquier fuero, Poderoso Caballero Es don Dinero. Poderoso caballero es Don Dinero Poderoso caballero es Don Dinero (Fragmento) Madre, yo al oro me humillo, Él es mi amante y mi amado, Pues de puro enamorado De continuo anda amarillo. Que pues doblón o sencillo Hace todo cuanto quiero, Poderoso Caballero Es don Dinero. Nace en las Indias honrado, Donde el Mundo le acompaña; Viene a morir en España, Y es en Génova enterrado. Y pues quien le trae al lado Es hermoso, aunque sea fiero, Poderoso Caballero Es don Dinero. Es galán, y es como un oro, Tiene quebrado el color, Persona de gran valor, Tan Cristiano como Moro. Pues que da y quita el decoro Y quebranta cualquier fuero, Poderoso Caballero Es don Dinero.

18 MANUEL MACHADO MANUEL MACHADO (1874-1947) Manuel Machado Ruiz naceu o 29 de agosto de 1874 en Sevilla (España). Fillo do folclorista Antonio Machado Álvarez e de Ana Ruiz Hernández. O seu irmán menor Antonio nacido en 1875, é un dos grandes poetas españois do século XX. FIGULINAS ¡Qué bonita es la princesa! ¡qué traviesa! ¡qué bonita la princesa pequeñita de los cuadros de Watteau! Yo la miro, ¡yo la admiro, yo la adoro! Si suspira, yo suspiro; si ella llora, también lloro; si ella ríe, río yo. Cuando alegre la contemplo, como ahora, me sonríe,...y otras veces su mirada en los aires se deslíe pensativa. ¡Si parece que está viva la princesa de Watteau! Al pasar la vista, hiere, elegante, y ha de amarla quien la viere....Yo adivino en su semblante que ella goza, goza y quiere, vive y ama, sufre y muere... como yo.

19 Juan Ramón Jiménez (Moguer, 1881 - San Juan de Puerto Rico, 1958) Poeta español. A súa lírica evolucionou dende as últimas derivacións do modernismo cara a unha poesía á vez emotiva e intelectualista. Tras cursar o bacharelato no colexio dos xesuítas de Porto de Santa María (Cádiz), ingresou na universidade de Sevilla para estudar dereito, carreira que abandonou para seguir a súa vocación artística. Juan Ramón Jiménez (Moguer, 1881 - San Juan de Puerto Rico, 1958) Poeta español. A súa lírica evolucionou dende as últimas derivacións do modernismo cara a unha poesía á vez emotiva e intelectualista. Tras cursar o bacharelato no colexio dos xesuítas de Porto de Santa María (Cádiz), ingresou na universidade de Sevilla para estudar dereito, carreira que abandonou para seguir a súa vocación artística. NOSTALGIA Al fin nos hallaremos. Las temblorosas manos apretarán, suaves, la dicha conseguida, por un sendero solo, muy lejos de los vanos cuidados que ahora inquietan la fe de nuestra vida. Las ramas de los sauces mojados y amarillos nos rozarán las frentes. En la arena perlada, verbenas llenas de agua, de cálices sencillos, ornarán la indolente paz de nuestra pisada. Mi brazo rodeará tu mimosa cintura, tú dejarás caer en mi hombro tu cabeza, ¡y el ideal vendrá entre la tarde pura, a envolver nuestro amor en su eterna belleza!

20 Federico García Lorca Naceu un 5 de xuño de 1898 en Fonte Vaqueiros, unha localidade situada en Granada. Poeta, escritor e dramaturgo español, Federico García Lorca é considerado como un dos grandes poetas do século XX e un dos autores teatrais de referencia na literatura española. SI MIS MANOS PUDIERAN DESHOJAR SI MIS MANOS PUDIERAN DESHOJAR Yo pronuncio tu nombre en las noches oscuras, cuando vienen los astros a beber en la luna y duermen los ramajes de las frondas ocultas. Y yo me siento hueco de pasión y de música. Loco reloj que canta muertas horas antiguas. Yo pronuncio tu nombre, en esta noche oscura, y tu nombre me suena más lejano que nunca. Más lejano que todas las estrellas y más doliente que la mansa lluvia. ¿Te querré como entonces alguna vez? ¿Qué culpa tiene mi corazón? Si la niebla se esfuma, ¿qué otra pasión me espera? ¿Será tranquila y pura? ¡¡Si mis dedos pudieran deshojar a la luna!! Yo pronuncio tu nombre en las noches oscuras, cuando vienen los astros a beber en la luna y duermen los ramajes de las frondas ocultas. Y yo me siento hueco de pasión y de música. Loco reloj que canta muertas horas antiguas. Yo pronuncio tu nombre, en esta noche oscura, y tu nombre me suena más lejano que nunca. Más lejano que todas las estrellas y más doliente que la mansa lluvia. ¿Te querré como entonces alguna vez? ¿Qué culpa tiene mi corazón? Si la niebla se esfuma, ¿qué otra pasión me espera? ¿Será tranquila y pura? ¡¡Si mis dedos pudieran deshojar a la luna!! SI MIS MANOS PUDIERAN DESHOJAR SI MIS MANOS PUDIERAN DESHOJAR Yo pronuncio tu nombre en las noches oscuras, cuando vienen los astros a beber en la luna y duermen los ramajes de las frondas ocultas. Y yo me siento hueco de pasión y de música. Loco reloj que canta muertas horas antiguas. Yo pronuncio tu nombre, en esta noche oscura, y tu nombre me suena más lejano que nunca. Más lejano que todas las estrellas y más doliente que la mansa lluvia. ¿Te querré como entonces alguna vez? ¿Qué culpa tiene mi corazón? Si la niebla se esfuma, ¿qué otra pasión me espera? ¿Será tranquila y pura? ¡¡Si mis dedos pudieran deshojar a la luna!! Yo pronuncio tu nombre en las noches oscuras, cuando vienen los astros a beber en la luna y duermen los ramajes de las frondas ocultas. Y yo me siento hueco de pasión y de música. Loco reloj que canta muertas horas antiguas. Yo pronuncio tu nombre, en esta noche oscura, y tu nombre me suena más lejano que nunca. Más lejano que todas las estrellas y más doliente que la mansa lluvia. ¿Te querré como entonces alguna vez? ¿Qué culpa tiene mi corazón? Si la niebla se esfuma, ¿qué otra pasión me espera? ¿Será tranquila y pura? ¡¡Si mis dedos pudieran deshojar a la luna!!

21 Naceu en Santiago de Compostela. Foi bautizada cos nomes de María Rosalía Rita. filla de pais descoñecidos. Moi pouco se sabe da súa educación. Sábese que na escola mostrou talento de versificadora. Tamén lle gustaba o debuxo, a música e a declamación. ROSALÍA DE CASTRO (1837 – 1885) Naceu en Santiago de Compostela. Foi bautizada cos nomes de María Rosalía Rita. filla de pais descoñecidos. Moi pouco se sabe da súa educación. Sábese que na escola mostrou talento de versificadora. Tamén lle gustaba o debuxo, a música e a declamación. Unha vez tiven un cravo Unha vez tiven un cravo cravado no corazón, i eu non me acordo xa se era aquel cravo de ouro, de ferro ou de amor. Soio sei que me fixo un mal tan fondo, que tanto me atormentóu, que eu día e noite sin cesar choraba cal choróu Madalena na Pasión. “Señor, que todo o podedes -pedínlle unha vez a Dios-, dáime valor para arrincar dun golpe cravo de tal condición”. E doumo Dios, arrinquéino. Mais…¿quén pensara…? Despois xa non sentín máis tormentos nin soupen qué era delor; soupen só que non sei qué me faltaba en donde o cravo faltóu, e seica..., seica tiven soidades daquela pena…¡Bon Dios! Este barro mortal que envolve o esprito ¡quén o entenderá, Señor!… Unha vez tiven un cravo Unha vez tiven un cravo cravado no corazón, i eu non me acordo xa se era aquel cravo de ouro, de ferro ou de amor. Soio sei que me fixo un mal tan fondo, que tanto me atormentóu, que eu día e noite sin cesar choraba cal choróu Madalena na Pasión. “Señor, que todo o podedes -pedínlle unha vez a Dios-, dáime valor para arrincar dun golpe cravo de tal condición”. E doumo Dios, arrinquéino. Mais…¿quén pensara…? Despois xa non sentín máis tormentos nin soupen qué era delor; soupen só que non sei qué me faltaba en donde o cravo faltóu, e seica..., seica tiven soidades daquela pena…¡Bon Dios! Este barro mortal que envolve o esprito ¡quén o entenderá, Señor!…

22 Manuel Antonio Poeta, dramaturgo e novelista español nacido en Mondoñedo, Galicia ou 22 de decembro de 1911 destacouse por ser un grande escritor e cronista de fala galega. É autor de preciosas obras poéticas non seu idioma natal e ademais colaborou con diarios e revistas dá súa época. Manuel Antonio (1900-1930) Poeta, dramaturgo e novelista español nacido en Mondoñedo, Galicia ou 22 de decembro de 1911 destacouse por ser un grande escritor e cronista de fala galega. É autor de preciosas obras poéticas non seu idioma natal e ademais colaborou con diarios e revistas dá súa época. OS MUÍÑOS As mós eléitricas da vila asoballaron a fol aldeán Pero o muíño da canle enxoita moe cantares pró noso pan. Unha noite no muíño…” A Lúa furou as tellas e o silenzo vai nomeando tódalas súas noivas vellas. A estrela da canle enxoita dorme na adoa que escintila bágoas de horas. Xa teñen mozas e cantares as mós eléitricas da vila. O émbolo fecha coma unha batuta coma unha batuta o compás dos poemas de novos manuaes. O muíño da aldea.... OS MUÍÑOS As mós eléitricas da vila asoballaron a fol aldeán Pero o muíño da canle enxoita moe cantares pró noso pan. Unha noite no muíño…” A Lúa furou as tellas e o silenzo vai nomeando tódalas súas noivas vellas. A estrela da canle enxoita dorme na adoa que escintila bágoas de horas. Xa teñen mozas e cantares as mós eléitricas da vila. O émbolo fecha coma unha batuta coma unha batuta o compás dos poemas de novos manuaes. O muíño da aldea....

23 Poeta, dramaturgo e novelista español nacido en Mondoñedo, Galicia o 22 de decembro de 1911 destacouse por ser un grande escritor e cronista de fala galega. É autor de preciosas obras poéticas no seu idioma natal e ademais colaborou con diarios e revistas da súa época. Álvaro Cunqueiro Mora Poeta, dramaturgo e novelista español nacido en Mondoñedo, Galicia o 22 de decembro de 1911 destacouse por ser un grande escritor e cronista de fala galega. É autor de preciosas obras poéticas no seu idioma natal e ademais colaborou con diarios e revistas da súa época. No niño novo do vento. No niño novo do vento hai unha pomba dourada, meu amigo! Quén poidera namorala! Canta ao luar e ao mencer en frauta de verde olivo. Quén poidera namorala, meu amigo! Ten áers de frol recente, cousas de recén casada, meu amigo! Quén poidera namorala! Tamén ten sombra de sombra e andar primeiro de río. Quén poidera namorala, meu amigo! No niño novo do vento. No niño novo do vento hai unha pomba dourada, meu amigo! Quén poidera namorala! Canta ao luar e ao mencer en frauta de verde olivo. Quén poidera namorala, meu amigo! Ten áers de frol recente, cousas de recén casada, meu amigo! Quén poidera namorala! Tamén ten sombra de sombra e andar primeiro de río. Quén poidera namorala, meu amigo!

24 Manuel Curros Enríquez Manuel Curros Enríquez Nacido o 15 de setembro de 1851 en Celanova (Ourense), Manuel Curros Enríquez pasa por ser, xunto a Rosalía de Castro e Eduardo Pondal, o gran referente do denominado “Rexurdimento” da literatura galega de finais do século XIX. O maio Ahí ven o maio de flores cuberto…. Puxéronse a porta cantándome os nenos; i os puchos furados pra min extendendo, pedíronme crocas dos meus castiñeiros. Pasai rapaciños, calados e quedos, que o que é polo de hoxe que darvos non teño..... O maio Ahí ven o maio de flores cuberto…. Puxéronse a porta cantándome os nenos; i os puchos furados pra min extendendo, pedíronme crocas dos meus castiñeiros. Pasai rapaciños, calados e quedos, que o que é polo de hoxe que darvos non teño.....

25 Miguel de Cervantes Saavedra Miguel de Cervantes foi un dramaturgo, poeta e novelista español, autor da novela El enxeñoso fidalgo don Quijote de la Mancha, considerada como a primeira novela moderna da literatura universal. Miguel de Cervantes Saavedra naceu en Alcalá de Henares (Madrid), probablemente o 29 de setembro de 1547. de "La ilustre fregona" ¿Quién de amor venturas halla? El que calla. ¿Quién triunfa de su aspereza? La firmeza. ¿Quién da alcance a su alegría? La porfía. De ese modo, bien podría esperar dichosa palma si en esta empresa mi alma calla, está firme y porfía. ¿Con quién se sustenta amor? Con favor. ¿Y con qué mengua su furia? Con la injuria. ¿Antes con desdenes crece? Desfallece. Claro en esto se parece que mi amor será inmortal, pues la causa de mi mal ni injuria ni favorece. de "La ilustre fregona" ¿Quién de amor venturas halla? El que calla. ¿Quién triunfa de su aspereza? La firmeza. ¿Quién da alcance a su alegría? La porfía. De ese modo, bien podría esperar dichosa palma si en esta empresa mi alma calla, está firme y porfía. ¿Con quién se sustenta amor? Con favor. ¿Y con qué mengua su furia? Con la injuria. ¿Antes con desdenes crece? Desfallece. Claro en esto se parece que mi amor será inmortal, pues la causa de mi mal ni injuria ni favorece........... de "La ilustre fregona" ¿Quién de amor venturas halla? El que calla. ¿Quién triunfa de su aspereza? La firmeza. ¿Quién da alcance a su alegría? La porfía. De ese modo, bien podría esperar dichosa palma si en esta empresa mi alma calla, está firme y porfía. ¿Con quién se sustenta amor? Con favor. ¿Y con qué mengua su furia? Con la injuria. ¿Antes con desdenes crece? Desfallece. Claro en esto se parece que mi amor será inmortal, pues la causa de mi mal ni injuria ni favorece. de "La ilustre fregona" ¿Quién de amor venturas halla? El que calla. ¿Quién triunfa de su aspereza? La firmeza. ¿Quién da alcance a su alegría? La porfía. De ese modo, bien podría esperar dichosa palma si en esta empresa mi alma calla, está firme y porfía. ¿Con quién se sustenta amor? Con favor. ¿Y con qué mengua su furia? Con la injuria. ¿Antes con desdenes crece? Desfallece. Claro en esto se parece que mi amor será inmortal, pues la causa de mi mal ni injuria ni favorece...........

26 San Juan de la Cruz San Juan de la Cruz é un prototipo de escritor místico, dunha persoa que experimenta unhas intensas vivencias relixiosas. Amante do silencio, pero mestre da palabra, como artista adiantado ao momento histórico que lle correspondeu vivir, os seus poemas influíron nos principais poetas españois de todos os tempos. CÁNTICO ¿Adónde te escondiste, Amado, y me dejaste con gemido? Como el ciervo huiste habiéndome herido; salí tras ti clamando y eras ido. Pastores, los que fueres allá por las majadas al otero, si por ventura vieres aquel que yo más quiero, decidle que adolezco, peno y muero. Buscando mis amores iré por esos montes y riberas; no cogeré las flores, ni temeré a las fieras, y pasaré los fuertes y fronteras. ¡Oh bosques y espesuras plantadas por la mano del Amado!, ¡oh prado de verduras de flores esmaltado!, decid si por vosotros ha pasado........... CÁNTICO ¿Adónde te escondiste, Amado, y me dejaste con gemido? Como el ciervo huiste habiéndome herido; salí tras ti clamando y eras ido. Pastores, los que fueres allá por las majadas al otero, si por ventura vieres aquel que yo más quiero, decidle que adolezco, peno y muero. Buscando mis amores iré por esos montes y riberas; no cogeré las flores, ni temeré a las fieras, y pasaré los fuertes y fronteras. ¡Oh bosques y espesuras plantadas por la mano del Amado!, ¡oh prado de verduras de flores esmaltado!, decid si por vosotros ha pasado...........

27 Celso Emilio Ferreiro Celso Emilio Ferreiro (Celanova, 1914 - Vigo, 1979) Escritor en lingua galega, máxima figura dunha poesía social e politicamente comprometida coa cultura de Galicia. CREDO CREDO Eu creo que iste mundo é moi fecundo e que hai algunhos ríos hidroeléctricos, pero que os ventres das doridas nais sexan montós de trigo, nunca podrei creelo. Eu creo que iste mundo é moi fecundo e que hai algunhos ríos hidroeléctricos, pero que os ventres das doridas nais sexan montós de trigo, nunca podrei creelo. Creo que a lúa é aquela cousa que está no teito da noite, pero que o avión que pasa rum, rum, fungando por enriba, sexa insecto, nunca podrei creelo. Creo que a lúa é aquela cousa que está no teito da noite, pero que o avión que pasa rum, rum, fungando por enriba, sexa insecto, nunca podrei creelo. Creo que os homes pecan sete veces por sete veces sete cada día, creo na xeometría, creo no átomo tan pequeniño, pero que haxa unhos seres capaces de leer tranquilamente os xornales sin sentir tremer de noxo as vísceras, nunca podrei creelo........ Creo que os homes pecan sete veces por sete veces sete cada día, creo na xeometría, creo no átomo tan pequeniño, pero que haxa unhos seres capaces de leer tranquilamente os xornales sin sentir tremer de noxo as vísceras, nunca podrei creelo........ CREDO CREDO Eu creo que iste mundo é moi fecundo e que hai algunhos ríos hidroeléctricos, pero que os ventres das doridas nais sexan montós de trigo, nunca podrei creelo. Eu creo que iste mundo é moi fecundo e que hai algunhos ríos hidroeléctricos, pero que os ventres das doridas nais sexan montós de trigo, nunca podrei creelo. Creo que a lúa é aquela cousa que está no teito da noite, pero que o avión que pasa rum, rum, fungando por enriba, sexa insecto, nunca podrei creelo. Creo que a lúa é aquela cousa que está no teito da noite, pero que o avión que pasa rum, rum, fungando por enriba, sexa insecto, nunca podrei creelo. Creo que os homes pecan sete veces por sete veces sete cada día, creo na xeometría, creo no átomo tan pequeniño, pero que haxa unhos seres capaces de leer tranquilamente os xornales sin sentir tremer de noxo as vísceras, nunca podrei creelo........ Creo que os homes pecan sete veces por sete veces sete cada día, creo na xeometría, creo no átomo tan pequeniño, pero que haxa unhos seres capaces de leer tranquilamente os xornales sin sentir tremer de noxo as vísceras, nunca podrei creelo........

28 YOLANDA CASTAÑO YOLANDA CASTAÑO Poeta española nacida en Santiago de Compostela en 1977. Licenciada en Filología Hispánica, es cuna de las voces más destacadas de la generación del 90. Desarrolla actividades culturales de prensa, radio y televisión en varios medios españoles, dirigiendo talleres, revistas y antologías. Directora del espacio Mercuria dedicado a las vanguardias gallegas, recibió el premio a Mejor Comunicador de TV en 2005. Fue fundadora de la editorial de poesía Letras de Cal, y secretaria general de la Asociación de Escritores en lengua gallega. De su obra merecen destacarse: "Elevar as pálpebras"1995, Premio Fermín Bouza Brey; "Delicia" 1998 y 2006, "Vivimos no ciclo das Erofanías" 1998, Premio Johán Carballeira y Premio de la Crítica Española; "Vivimos en el ciclo de las Erofanías" en al año 2000, "Edénica" 2000 y "Libro de la egoísta" 2006. Muchos de sus poemas han sido traducidos al español, euskera, alemán, árabe y ruso. ARTE DE LA ANÉMONA No piensa en ningún príncipe la princesa. No piensa en ningún príncipe la princesa. El sol se ha alzado por el oeste y se cierran todas las llagas. El sol se ha alzado por el oeste y se cierran todas las llagas. Arte de la anémona: errar y translucir la mímesis, un fácil y hostil reconocerse. Arte de la anémona: errar y translucir la mímesis, un fácil y hostil reconocerse. En mi expedicionario corazón no tengo almena. Ni veredas, ni ruinas que acariciarme. Pero hoy el sol se ha alzado por el oeste y yo cuento de memoria los trazos del paraje. En mi expedicionario corazón no tengo almena. Ni veredas, ni ruinas que acariciarme. Pero hoy el sol se ha alzado por el oeste y yo cuento de memoria los trazos del paraje. Nada hay en mí que no vaya a presentir cuando me ocupe. Soplo anterior a todo y nunca antes. Nada hay en mí que no vaya a presentir cuando me ocupe. Soplo anterior a todo y nunca antes. Galería de Damas: se suicida esa imagen. Todo lo que pudiera mi cabeza saber de mí. Conjuga ese verbo intransitivo; transita sin pies por esta onda. Galería de Damas: se suicida esa imagen. Todo lo que pudiera mi cabeza saber de mí. Conjuga ese verbo intransitivo; transita sin pies por esta onda. Presagia esta anémona: abrirse a cada brisa inédita a la vez y parte de mi piel. Que cada esforzadamente trepada certeza se me mate. Que me sorprenda lo oscuro. Presagia esta anémona: abrirse a cada brisa inédita a la vez y parte de mi piel. Que cada esforzadamente trepada certeza se me mate. Que me sorprenda lo oscuro. El inevitable misterio de su anémona. La sangre ya velada en nuestros pulsos. El inevitable misterio de su anémona. La sangre ya velada en nuestros pulsos. ARTE DE LA ANÉMONA No piensa en ningún príncipe la princesa. No piensa en ningún príncipe la princesa. El sol se ha alzado por el oeste y se cierran todas las llagas. El sol se ha alzado por el oeste y se cierran todas las llagas. Arte de la anémona: errar y translucir la mímesis, un fácil y hostil reconocerse. Arte de la anémona: errar y translucir la mímesis, un fácil y hostil reconocerse. En mi expedicionario corazón no tengo almena. Ni veredas, ni ruinas que acariciarme. Pero hoy el sol se ha alzado por el oeste y yo cuento de memoria los trazos del paraje. En mi expedicionario corazón no tengo almena. Ni veredas, ni ruinas que acariciarme. Pero hoy el sol se ha alzado por el oeste y yo cuento de memoria los trazos del paraje. Nada hay en mí que no vaya a presentir cuando me ocupe. Soplo anterior a todo y nunca antes. Nada hay en mí que no vaya a presentir cuando me ocupe. Soplo anterior a todo y nunca antes. Galería de Damas: se suicida esa imagen. Todo lo que pudiera mi cabeza saber de mí. Conjuga ese verbo intransitivo; transita sin pies por esta onda. Galería de Damas: se suicida esa imagen. Todo lo que pudiera mi cabeza saber de mí. Conjuga ese verbo intransitivo; transita sin pies por esta onda. Presagia esta anémona: abrirse a cada brisa inédita a la vez y parte de mi piel. Que cada esforzadamente trepada certeza se me mate. Que me sorprenda lo oscuro. Presagia esta anémona: abrirse a cada brisa inédita a la vez y parte de mi piel. Que cada esforzadamente trepada certeza se me mate. Que me sorprenda lo oscuro. El inevitable misterio de su anémona. La sangre ya velada en nuestros pulsos. El inevitable misterio de su anémona. La sangre ya velada en nuestros pulsos.

29 DÍA DA POESÍA, 2013


Descargar ppt "El mundose vuelvepoeta Asomaba a sus ojos una lágrima y a mi labio una frase de perdón; habló el orgullo y se enjugó su llanto, y la frase en mis labios."

Presentaciones similares


Anuncios Google